Prolog

Jest na świecie pewien rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie da się go opisać, przedstawić. Zwyczajnie przybiera postać dręczyciela i osiada na dnie serca jak śnieg na gałęziach dębu podczas bezwietrznej nocy.

Stała tam. Zupełnie sama, opuszczona. A przynajmniej tak to odczuwała. Wpatrywała się przed siebie z nadzieją, że otrzyma ukojenie, które nie nadchodziło. Wiatr rozwiewał jej krótko obcięte, kasztanowe włosy, a blade zazwyczaj policzki przybrały rumianą barwę. Była śliczna i każdy to widział, a mimo wszystko nie miała nikogo. Czuła, że została sama.

"Już nic nie będzie takie samo" - powtarzała w myślach.

To zdanie w ostatnim czasie nie dawało jej spokoju, dręczyło i usilnie starało wryć się do pamięci siedemnastolatki. Najpierw straciła mamę, teraz odszedł tata. Śmierć odebrała jej rodziców i jak gdyby nigdy nic zostawiła na pastwę starszego brata.

- Violetta.

Dziewczyna instynktownie odwróciła się i z poirytowaniem wyrysowanym na twarzy spiorunowała wzrokiem jedynego żywego członka swojej rodziny.

- O co chodzi? - rzuciła zaciskając zęby z wściekłości. Nie było jej smutno, bardziej chciała wykrzyczeć komuś w twarz, jak bardzo życie potrafi dokopać. Co jej po ślicznej buźce i figurze modelki, skoro nawet nie ma do kogo zadzwonić w takiej sytuacji?

- Wracajmy, ściemnia się - odparł Hiszpan spuszczając wzrok. Nie chciał pogarszać sytuacji, doskonale wiedział w jakim stanie znajduje się jego siostra.

Castillo tylko odwróciła się na pięcie uprzednio muskając opuszkami palców grafitowy pomnik i ruszyła przed siebie miarowo stukając obcasami o powierzchnię chodnika.

Właśnie tak miało wyglądać jej życie. Pod komendą starszego ledwie o siedemnaście miesięcy chłopaka.

**********

Witam Was na blogu, który dopiero zaczyna funkcjonować. 

Moja przygoda z bloggerem trwa lata, ale tutaj dopiero rozwijam skrzydła. 

Co tu dalej... mam nadzieję, że się podoba!

Więcej informacji wkrótce ;)